Ccochaccasa, Pampas en Anchonga

Ccochaccasa, een stadje, of beter gezegd dorpje in het midden van de Andes, in de provincie 'Huancavelica'. Dit is 1 van de armste provincies van Peru.. Dus was het voor mij een groot raadsel hoe het zou zijn.
Mijn familie heeft in dit dorpje een winkel waar mijn vader heel het jaar door woont en mijn mama om de zoveel weken. In de vakantie was het dan ook zo dat ik het eindelijk eens kon gaan bezoeken en kon zien hoe het veel-besproken Ccochaccasa eruit zag. Het is een mijndorp, 1 uur ervan ligt namelijk een gigantische zilvermijn waar ze ook andere mineralen uit halen. Vele dorpjes uit de buurt (want 1 uur is hier echt dicht!) gaan daar werken.. Denk dat er daar toch meer dan 1000 personen werken.
De winkel op zich was superklein, maar er kwamen ontzettend veel mensen heel de tijd door dat ik er was.. Heb af en toe proberen te helpen, maar ik deed er 10 keer zoveel langer over om te begrijpen wat ze wouden en hoeveel het kost. En laat ons zeggen dat er toch een heleboel bestelden in het Quechua (de taal van de bergen die superhard aan het uitsterven is, en enkel de mensen die echt nog in die kleine dorpjes leven, kunnen het echt goed spreken. Aangezien dat mijn mama en papa daar werken en ook in zo'n dorpjes geboren zijn, kunnen zij vloeiend die vreemde -lijkend op Chinese- taal spreken. Voor mij blijft het nog een raadsel, maar de curiositeit is echt wel al gegroeid om het te leren kennen)
Daar ben ik geweest voor 2 weken, hoofdactiviteit daar is televisie kijken, zoals overal hier in Peru. Maar het enige probleem daar was, was dat je niet heel de dag door electriciteit hebt (van 12-3 en vanaf 6 heel de nacht), ook geen water heel de dag door (van ongeveer 6 tot 10 en van 12 tot 3 had je water) en verbinding met je telefoon viel soms eens uit.. Dus zat ik echt wel in het meest verlaten plaatsje waar ik ooit was geweest. Het was er ijskoud, 4200 meter hoog, te hoog dat er zelfs geen bomen groeiden, vol van de llama's en alpaca's, en midden in de bergen..
Heb daar enkele uitstapjes gedaan met familie naar dichtbijzijnde steden; Lircay, dat iets lager ligt en waar we kerstmis hebben gevierd. Op kerstmis is het namelijk zo dat overal in Huancavelica negritos dansen. Dit zijn mannen die dansen met een masker die helemaal zwart is met een gigantische neus, allen hebben van die hoge laarzen en ploffige kleren en een soort rammelaar waar ze geluid mee maken. Bij elke groep is er ook een man die verkleed is als vrouw, met typische rokken (want hier dragen ze niet 1 rok, maar dragen ze er verschillende boven elkaar, waardoor je een gelaagdheid verkrijgt.. Elk dorp heeft een verschillend aantal en een andere rok die vanboven is, met een ander motief. Maar dit heb je enkel in de bergen, want aan de kust is dat er veel te warm voor.)
Dan ben ik ook naar Pampas geweest waar ze de typische 'tijera' (=schaar) dans doen, dit zijn mannen (en soms ook vrouwen, maar die heb ik nog niet gezien) die dansen met een schaar in hun handen en die maakt geluid als je de ene en andere kant tegen elkaar klinkt. Ze dansen elk op zich en tegen anderen. Er zijn verschillende rondes waarin er steeds mensen afvallen en niet doormogen naar de volgende ronde. In de laatste ronde 'ronde van het bloed' boren ze stukken ijzerdraad in hun vel en hangen ze daar bakken bier aan en wandelen ze daarmee rond totdat het bloedt. Of duwen ze dit door hun wang en trekken er een hele draad door. Maar het kan ook zijn dat ze dit doen met zwaarden, levende slangen eten, dansen op cactussen, glas eten, hun tong vastnagelen aan een harp en ermee ronddansen, ...
Hoe gruwelijker hoe beter zeggen ze.. maar het is echt vies om te zien! Er komt toch wel wat bloed mee te pas, en om eerlijk te zijn, voor mij heeft het gevoel dat ze echt gek moeten zijn om die dingen te doen. Maar het is een gewoonte hier..
En ten laatste heb ik nog enkele dagen doorgebracht in Anchonga, 1 van de armste stadjes ter wereld (zeiden ze mij op voorhand), mijn grootouders zijn van daar, en er was een feest ter ere van de stad, dus zijn we daarnaartoe geweest. Het feest was ook met de tijeradans, optredens en heel veel biergebruik. Maar het heeft mij best wel geraakt. Elke dag werd er eten weggegeven aan de mensen, voor het feest. En mij hebben ze haast eten in mijn mond geduwd, dat ik zeker ook een bord zou krijgen. (want als mensen hier iets aanbieden, mag je geen nee zeggen, dat ervaren ze als heeel heel onbeleefd, dat je je beter voelt dan die mensen. En aangezien ik voor velen de eerste blanke blonde was die ze zagen, moest ik heel hard opletten wat te doen. Want ze zullen mij zien als 'al die andere gringo's (mensen die blank zijn)'.. Heb er veel van geleerd over de gastvrijheid van dit land, iedereen wou me leren kennen, met me spreken, mijn haar aanraken om te zien of het echt was, kleine kindjes bleven staan en staren naar mij voor enkele minuten,.. Het was vreemd. Het meest vreemde van alles was nog het feit dat ik sinds Ccochaccasa een verloofde heb;)..
Mijn mama hier was bang dat iedereen (maar dan vooral de mannen) me zouden lastigvallen (en eigenlijk was de uitleg van intercambio met AFS voor de mensen daar helemaal een gek idee en begrepen ze het niet, en mijn mama was ook wel een beetje te lui om het helemaal uit te leggen;) Dus heeft mijn mama mijn broer als verloofde aangewezen.. En werd ik dus overal, zelfs aan familie die daar woonde, voorgesteld als de verloofde van Nilton (tot mijn en zijn ontkenning toe;)

Het was een hele ervaring om in de bergen te zijn, maar hetgeen me nog het meest geraakt heeft, is de natuur,de schoonheid van de natuur. Ik ben met mijn broer en zus van Ccochaccasa naar Anchoga gewandeld (een tocht van 4uur ongeveer) door de bergen, met het beeld van bergen en dalen, met heuvels met bomen beneden tot de hoogte waar geen bomen groeien, grazende llama's, mensen met de mooie kleurrijke kleren wandelend op weg, de schoonheid van die natuur, het gevoel dat dat te weegbracht, ik kan het niet verwoorden, ik weet enkel dat het fantastisch was.. Ik had het gevoel het mooiste te zien van mijn hele leven, de Andes. Ik kreeg kippenvel, kon blijven kijken en wou mijn ogen zo weinig mogelijk sluiten om zoveel mogelijk in mijn geheugen te griffen, ik heb gewenst om dit beeld in mijn achtertuin te hebben;)..
Dat deeltje van Peru heeft mijn hartje verovert, daar ben ik nu al zeker van..