Jaja, mijn eerste aardschudding van mijn leven meegemaakt, gisteren..
Het was namelijk zo dat in Huanuco het epicentrum lag (waar mijn broer van Huancayo op bezoek was toen het gebeurde), en dat wij de nabeving voelden.. Maar er zijn geen gebouwen ingestort of doden ofzo, gewoon een zware beving..
Hier, nee, geen aardbeving, waarbij er huizen in elkaar storten of dingen gebeuren.. Maar een schudding, waarbij de aarde beeft net alsof er een hele stoet koeien door de straten komen gestormt, of alsof er superveel mensen tegelijk staan te springen voor enkele seconden..
Best een vreemd gevoel, moet ik eerlijk toegeven.. Maar het vreemdste van al is dat de mensen zo ontzettend bang ervoor zijn. Vanaf dat je het een beetje voelde, bleef iedereen zwijgen, stilstaan en zeggen 'es un temblor, temblor!'.. Heb hetzelfde meegemaakt afgelopen vrijdag, en de reactie was, naar buiten! zo rap mogelijk..
Want hier, in Peru, zelfs in Chimbote, waar ik nu zit, zijn er al aardbevingen geweest met echt wel wat doden en problemen.. Als er dus een nieuwe bevind is, zijn ze bang dat hetzelfde zal gebeuren..
Het doet best wel vreemd om zo geconfronteert te worden met natuurrampen hier.. Het gebeurt hier veel dichter bij huis dan in belgie.. In Cusco, waar Machu Pichu ligt, heb je momenteel het feit dat niemand het kan verlaten. Dat er een rivier met enorme kracht op ingespeeld is en er grote problemen zijn. Je hebt namelijk een trein van Cusco naar Machu Pichu (je kan het enkel bereiken met de trein of een wandeling van 2 dagen) en die is nu zo slecht in staat door die overstromingen dat Machu Pichu is afgesloten..
Om nog meer over problemen te spreken, we hebben hier een soort stroming 'el niño' en die is in het noorden van het land zo sterk aanwezig dat het voor enorm gevaar leidt aan de zee (bij Tumbes).
Nu is het hier net vakantie, en dan krijgen we het gevolg dat er veel problemen zijn, waardoor je dingen niet kan bezoeken:S..
Maar gelukkig is het nog niet zo erg dat er veel mensen van sterven.. En daar ben ik wel blij om..
Even leuker nieuws, Nele vertrekt op reis, jawel!;)..
Ik ben momenteel aan de zee, Chimbote, voor mijn intercambio, dat hebben ze hier in Peru. In het einde van januari wissel je van stad en familie voor 2 weken om te kijken hoe dat is.. Met gevolg zit ik nu dus al een weekje in chimbote en het is hier niet te doen warm, noodzakelijk om elke dag te douchen van het zweet je hier hebt!
Wat is er te zien in chimbote?? Eigenlijk niet veel.. Het enige typische dat je hier hebt is visgeur.. Aangezien ze hier enorm veel fabrieken hebben die vissen verwerken (je hebt hier dan ook oneindig veel vissersboten) Ze maken namelijk van de vissen vismeel. En dat vismeel gebruiken wij in Europa voor voer voor dieren; koeien, paarden,... En wanneer het laatste proces ingaat voor dat vismeel te maken, dan heb je over heel chimbote een heerlijke supersterke visgeur (die je na meer dan 2 dagen stinken vindt..) Het leuke aan deze visgeur is dat de mensen van Chimbote deze geur graag hebben, want voor hen staat de geur van vis gelijk aan geld. Dus als die geur over de stad dwaalt, hebben de mensen geen grauw(door de geur), maar eerder een gelukkig gezicht. Mijn hoofdzakelijke activiteit hier is naar de fitness gaan (spinning gaan doen, geloof me, hier in deze hitte superzwaar..), de stad ronddwalen, meegaan met mijn zus naar haar werk (ben al half assistente geworden, ze werkt in scotiabank en ze moet leningen uitdelen, daarbij horen een helehoop papieren van elke persoon de een lening wil. Deze papieren zijn best wel officieel, maar hier gebruiken ze alle achterkanten van papieren dat je kunt vinden, zo heb je (aangezien de president van hier ook daar werkt) al onze papieren die ze niet gebruiken van afs daar ook tussenzitten, af en toe zie je dan een foto van iemand passeren op de achterkant van een papier. Maar het feit wat ik hier mocht doen is elke pagina bestempelen en er een krul door zetten van haar baas. Wat eigenlijk overeenkomt met zijn handtekening, wat dus in belgie onmogelijk is, maar hier dus best wel mogelijk is en ik dus best grappig vond;).. geen zorgen, baas keurde het allemaal goed, hielp me zelf met het uitleggen, dus hier meer dan normaal..
Vandaag ben ik dan ook naar Trujilio geweest, 2 uur in een bus heen, 2 uur terug en in totaal daar maar 3 uur geweest, dus veel heb ik niet gezien, maar heb de hoofdplaats gezien en door de straten gewandeld en moet toegeven, die stad is helemaal anders dan alle andere. Ze ziet er zo coloniaal uit, lijkt eerder op spanje of italie dan op Peru.. De stad heeft grote huizen met gigantische portalen, echt typisch Europees en echt niet-typisch Peru. Was best wel eens interessant om te bezoeken, moet ik eerlijk toegeven..
Mijn tijd hier in Chimbote begint op een eind te lopen, ga deze zaterdag op reis vertrekken naar Cajamarca, jieha! Stadjes bezoeken, eindelijk wat meer ontdekken van Peru.. Ik kijk er al superhard naar uit!
Zoensels!
woensdag 27 januari 2010
vrijdag 22 januari 2010
Ccochaccasa, Pampas en Anchonga
Ccochaccasa, een stadje, of beter gezegd dorpje in het midden van de Andes, in de provincie 'Huancavelica'. Dit is 1 van de armste provincies van Peru.. Dus was het voor mij een groot raadsel hoe het zou zijn.
Mijn familie heeft in dit dorpje een winkel waar mijn vader heel het jaar door woont en mijn mama om de zoveel weken. In de vakantie was het dan ook zo dat ik het eindelijk eens kon gaan bezoeken en kon zien hoe het veel-besproken Ccochaccasa eruit zag. Het is een mijndorp, 1 uur ervan ligt namelijk een gigantische zilvermijn waar ze ook andere mineralen uit halen. Vele dorpjes uit de buurt (want 1 uur is hier echt dicht!) gaan daar werken.. Denk dat er daar toch meer dan 1000 personen werken.
De winkel op zich was superklein, maar er kwamen ontzettend veel mensen heel de tijd door dat ik er was.. Heb af en toe proberen te helpen, maar ik deed er 10 keer zoveel langer over om te begrijpen wat ze wouden en hoeveel het kost. En laat ons zeggen dat er toch een heleboel bestelden in het Quechua (de taal van de bergen die superhard aan het uitsterven is, en enkel de mensen die echt nog in die kleine dorpjes leven, kunnen het echt goed spreken. Aangezien dat mijn mama en papa daar werken en ook in zo'n dorpjes geboren zijn, kunnen zij vloeiend die vreemde -lijkend op Chinese- taal spreken. Voor mij blijft het nog een raadsel, maar de curiositeit is echt wel al gegroeid om het te leren kennen)
Daar ben ik geweest voor 2 weken, hoofdactiviteit daar is televisie kijken, zoals overal hier in Peru. Maar het enige probleem daar was, was dat je niet heel de dag door electriciteit hebt (van 12-3 en vanaf 6 heel de nacht), ook geen water heel de dag door (van ongeveer 6 tot 10 en van 12 tot 3 had je water) en verbinding met je telefoon viel soms eens uit.. Dus zat ik echt wel in het meest verlaten plaatsje waar ik ooit was geweest. Het was er ijskoud, 4200 meter hoog, te hoog dat er zelfs geen bomen groeiden, vol van de llama's en alpaca's, en midden in de bergen..
Heb daar enkele uitstapjes gedaan met familie naar dichtbijzijnde steden; Lircay, dat iets lager ligt en waar we kerstmis hebben gevierd. Op kerstmis is het namelijk zo dat overal in Huancavelica negritos dansen. Dit zijn mannen die dansen met een masker die helemaal zwart is met een gigantische neus, allen hebben van die hoge laarzen en ploffige kleren en een soort rammelaar waar ze geluid mee maken. Bij elke groep is er ook een man die verkleed is als vrouw, met typische rokken (want hier dragen ze niet 1 rok, maar dragen ze er verschillende boven elkaar, waardoor je een gelaagdheid verkrijgt.. Elk dorp heeft een verschillend aantal en een andere rok die vanboven is, met een ander motief. Maar dit heb je enkel in de bergen, want aan de kust is dat er veel te warm voor.)
Dan ben ik ook naar Pampas geweest waar ze de typische 'tijera' (=schaar) dans doen, dit zijn mannen (en soms ook vrouwen, maar die heb ik nog niet gezien) die dansen met een schaar in hun handen en die maakt geluid als je de ene en andere kant tegen elkaar klinkt. Ze dansen elk op zich en tegen anderen. Er zijn verschillende rondes waarin er steeds mensen afvallen en niet doormogen naar de volgende ronde. In de laatste ronde 'ronde van het bloed' boren ze stukken ijzerdraad in hun vel en hangen ze daar bakken bier aan en wandelen ze daarmee rond totdat het bloedt. Of duwen ze dit door hun wang en trekken er een hele draad door. Maar het kan ook zijn dat ze dit doen met zwaarden, levende slangen eten, dansen op cactussen, glas eten, hun tong vastnagelen aan een harp en ermee ronddansen, ...
Hoe gruwelijker hoe beter zeggen ze.. maar het is echt vies om te zien! Er komt toch wel wat bloed mee te pas, en om eerlijk te zijn, voor mij heeft het gevoel dat ze echt gek moeten zijn om die dingen te doen. Maar het is een gewoonte hier..
En ten laatste heb ik nog enkele dagen doorgebracht in Anchonga, 1 van de armste stadjes ter wereld (zeiden ze mij op voorhand), mijn grootouders zijn van daar, en er was een feest ter ere van de stad, dus zijn we daarnaartoe geweest. Het feest was ook met de tijeradans, optredens en heel veel biergebruik. Maar het heeft mij best wel geraakt. Elke dag werd er eten weggegeven aan de mensen, voor het feest. En mij hebben ze haast eten in mijn mond geduwd, dat ik zeker ook een bord zou krijgen. (want als mensen hier iets aanbieden, mag je geen nee zeggen, dat ervaren ze als heeel heel onbeleefd, dat je je beter voelt dan die mensen. En aangezien ik voor velen de eerste blanke blonde was die ze zagen, moest ik heel hard opletten wat te doen. Want ze zullen mij zien als 'al die andere gringo's (mensen die blank zijn)'.. Heb er veel van geleerd over de gastvrijheid van dit land, iedereen wou me leren kennen, met me spreken, mijn haar aanraken om te zien of het echt was, kleine kindjes bleven staan en staren naar mij voor enkele minuten,.. Het was vreemd. Het meest vreemde van alles was nog het feit dat ik sinds Ccochaccasa een verloofde heb;)..
Mijn mama hier was bang dat iedereen (maar dan vooral de mannen) me zouden lastigvallen (en eigenlijk was de uitleg van intercambio met AFS voor de mensen daar helemaal een gek idee en begrepen ze het niet, en mijn mama was ook wel een beetje te lui om het helemaal uit te leggen;) Dus heeft mijn mama mijn broer als verloofde aangewezen.. En werd ik dus overal, zelfs aan familie die daar woonde, voorgesteld als de verloofde van Nilton (tot mijn en zijn ontkenning toe;)
Het was een hele ervaring om in de bergen te zijn, maar hetgeen me nog het meest geraakt heeft, is de natuur,de schoonheid van de natuur. Ik ben met mijn broer en zus van Ccochaccasa naar Anchoga gewandeld (een tocht van 4uur ongeveer) door de bergen, met het beeld van bergen en dalen, met heuvels met bomen beneden tot de hoogte waar geen bomen groeien, grazende llama's, mensen met de mooie kleurrijke kleren wandelend op weg, de schoonheid van die natuur, het gevoel dat dat te weegbracht, ik kan het niet verwoorden, ik weet enkel dat het fantastisch was.. Ik had het gevoel het mooiste te zien van mijn hele leven, de Andes. Ik kreeg kippenvel, kon blijven kijken en wou mijn ogen zo weinig mogelijk sluiten om zoveel mogelijk in mijn geheugen te griffen, ik heb gewenst om dit beeld in mijn achtertuin te hebben;)..
Dat deeltje van Peru heeft mijn hartje verovert, daar ben ik nu al zeker van..
Mijn familie heeft in dit dorpje een winkel waar mijn vader heel het jaar door woont en mijn mama om de zoveel weken. In de vakantie was het dan ook zo dat ik het eindelijk eens kon gaan bezoeken en kon zien hoe het veel-besproken Ccochaccasa eruit zag. Het is een mijndorp, 1 uur ervan ligt namelijk een gigantische zilvermijn waar ze ook andere mineralen uit halen. Vele dorpjes uit de buurt (want 1 uur is hier echt dicht!) gaan daar werken.. Denk dat er daar toch meer dan 1000 personen werken.
De winkel op zich was superklein, maar er kwamen ontzettend veel mensen heel de tijd door dat ik er was.. Heb af en toe proberen te helpen, maar ik deed er 10 keer zoveel langer over om te begrijpen wat ze wouden en hoeveel het kost. En laat ons zeggen dat er toch een heleboel bestelden in het Quechua (de taal van de bergen die superhard aan het uitsterven is, en enkel de mensen die echt nog in die kleine dorpjes leven, kunnen het echt goed spreken. Aangezien dat mijn mama en papa daar werken en ook in zo'n dorpjes geboren zijn, kunnen zij vloeiend die vreemde -lijkend op Chinese- taal spreken. Voor mij blijft het nog een raadsel, maar de curiositeit is echt wel al gegroeid om het te leren kennen)
Daar ben ik geweest voor 2 weken, hoofdactiviteit daar is televisie kijken, zoals overal hier in Peru. Maar het enige probleem daar was, was dat je niet heel de dag door electriciteit hebt (van 12-3 en vanaf 6 heel de nacht), ook geen water heel de dag door (van ongeveer 6 tot 10 en van 12 tot 3 had je water) en verbinding met je telefoon viel soms eens uit.. Dus zat ik echt wel in het meest verlaten plaatsje waar ik ooit was geweest. Het was er ijskoud, 4200 meter hoog, te hoog dat er zelfs geen bomen groeiden, vol van de llama's en alpaca's, en midden in de bergen..
Heb daar enkele uitstapjes gedaan met familie naar dichtbijzijnde steden; Lircay, dat iets lager ligt en waar we kerstmis hebben gevierd. Op kerstmis is het namelijk zo dat overal in Huancavelica negritos dansen. Dit zijn mannen die dansen met een masker die helemaal zwart is met een gigantische neus, allen hebben van die hoge laarzen en ploffige kleren en een soort rammelaar waar ze geluid mee maken. Bij elke groep is er ook een man die verkleed is als vrouw, met typische rokken (want hier dragen ze niet 1 rok, maar dragen ze er verschillende boven elkaar, waardoor je een gelaagdheid verkrijgt.. Elk dorp heeft een verschillend aantal en een andere rok die vanboven is, met een ander motief. Maar dit heb je enkel in de bergen, want aan de kust is dat er veel te warm voor.)
Dan ben ik ook naar Pampas geweest waar ze de typische 'tijera' (=schaar) dans doen, dit zijn mannen (en soms ook vrouwen, maar die heb ik nog niet gezien) die dansen met een schaar in hun handen en die maakt geluid als je de ene en andere kant tegen elkaar klinkt. Ze dansen elk op zich en tegen anderen. Er zijn verschillende rondes waarin er steeds mensen afvallen en niet doormogen naar de volgende ronde. In de laatste ronde 'ronde van het bloed' boren ze stukken ijzerdraad in hun vel en hangen ze daar bakken bier aan en wandelen ze daarmee rond totdat het bloedt. Of duwen ze dit door hun wang en trekken er een hele draad door. Maar het kan ook zijn dat ze dit doen met zwaarden, levende slangen eten, dansen op cactussen, glas eten, hun tong vastnagelen aan een harp en ermee ronddansen, ...
Hoe gruwelijker hoe beter zeggen ze.. maar het is echt vies om te zien! Er komt toch wel wat bloed mee te pas, en om eerlijk te zijn, voor mij heeft het gevoel dat ze echt gek moeten zijn om die dingen te doen. Maar het is een gewoonte hier..
En ten laatste heb ik nog enkele dagen doorgebracht in Anchonga, 1 van de armste stadjes ter wereld (zeiden ze mij op voorhand), mijn grootouders zijn van daar, en er was een feest ter ere van de stad, dus zijn we daarnaartoe geweest. Het feest was ook met de tijeradans, optredens en heel veel biergebruik. Maar het heeft mij best wel geraakt. Elke dag werd er eten weggegeven aan de mensen, voor het feest. En mij hebben ze haast eten in mijn mond geduwd, dat ik zeker ook een bord zou krijgen. (want als mensen hier iets aanbieden, mag je geen nee zeggen, dat ervaren ze als heeel heel onbeleefd, dat je je beter voelt dan die mensen. En aangezien ik voor velen de eerste blanke blonde was die ze zagen, moest ik heel hard opletten wat te doen. Want ze zullen mij zien als 'al die andere gringo's (mensen die blank zijn)'.. Heb er veel van geleerd over de gastvrijheid van dit land, iedereen wou me leren kennen, met me spreken, mijn haar aanraken om te zien of het echt was, kleine kindjes bleven staan en staren naar mij voor enkele minuten,.. Het was vreemd. Het meest vreemde van alles was nog het feit dat ik sinds Ccochaccasa een verloofde heb;)..
Mijn mama hier was bang dat iedereen (maar dan vooral de mannen) me zouden lastigvallen (en eigenlijk was de uitleg van intercambio met AFS voor de mensen daar helemaal een gek idee en begrepen ze het niet, en mijn mama was ook wel een beetje te lui om het helemaal uit te leggen;) Dus heeft mijn mama mijn broer als verloofde aangewezen.. En werd ik dus overal, zelfs aan familie die daar woonde, voorgesteld als de verloofde van Nilton (tot mijn en zijn ontkenning toe;)
Het was een hele ervaring om in de bergen te zijn, maar hetgeen me nog het meest geraakt heeft, is de natuur,de schoonheid van de natuur. Ik ben met mijn broer en zus van Ccochaccasa naar Anchoga gewandeld (een tocht van 4uur ongeveer) door de bergen, met het beeld van bergen en dalen, met heuvels met bomen beneden tot de hoogte waar geen bomen groeien, grazende llama's, mensen met de mooie kleurrijke kleren wandelend op weg, de schoonheid van die natuur, het gevoel dat dat te weegbracht, ik kan het niet verwoorden, ik weet enkel dat het fantastisch was.. Ik had het gevoel het mooiste te zien van mijn hele leven, de Andes. Ik kreeg kippenvel, kon blijven kijken en wou mijn ogen zo weinig mogelijk sluiten om zoveel mogelijk in mijn geheugen te griffen, ik heb gewenst om dit beeld in mijn achtertuin te hebben;)..
Dat deeltje van Peru heeft mijn hartje verovert, daar ben ik nu al zeker van..
woensdag 13 januari 2010
Beginnen bij het begin
Zoveel gebeurt, zoveel gedaan en zo weinig tijd!
Momenteel beseft dat ik in het midden zit van mijn jaar (of toch bijna), niet te geloven..
Het voelt zeker nog niet zo.. er valt nog zoveel te zien zoveel te verkennen..
Het voelt alsof ik hier al altijd ben, maar tegelijk nog maar pas..
De cultuur begint open te bloeien voor mij, begin de typische danspasjes te kunnen, zodat ze niet meer helemaal beginnen te lachen met mij, quechua blijft nog steeds een groot raadsel (maar daar gaan we verandering in brengen wanneer het schooljaar terug begint, want heb hier vakantie tot maart..)
en het reizen is aangebroken..
Maar voor dit alles is er zoveel meer gebeurt.. Dus zal ik beginnen bij het begin..
En een vakantie begint met het einde van het schooljaar, en aangezien ik in het 5de middelbaar zat, hoorde daar een promotie en graduatie bij.. En het is niet zoals in Belgie dat de punten het belangrijkste zijn, nee, het feest met partner, chique kleren, een wals om het feest te beginnen is veel belanrijker voor iedereen..
We hadden met andere woorden 2 dagen.. een vrijdag de graduatie, (de 18de december) en dit hield in dat iedereen die wou komen (want er waren er een heleboel die niet kwamen omdat het 'saai' is, kan je je dat voorstellen, niet komen op je graduatie??..) een toga en zo van die typische hoed opgezet hebben.. die we tegen het einde van de ceremonie in de lucht mochten smijten.
De ceremonie op zich houdt in dat het begint met een gebed en voorlezing uit de bijbel, een vergeving voor God, het volkslied, het lied voor de school en daarna elke naam die afgeroepen wordt en je je jaarboek in ontvangst mag nemen.. (nee, geen diploma, dat was voor de woensdag, en eigenlijk krijg je ook geen diploma, want het feit dat je naar school gaat is niet belangrijk, het enige waarvoor school dient hier is om te slagen in je ingangsexamen voor de universiteit.. en over punten of al dit alles wordt er niet veel gehandeld, het ingangsexamen telt. Want elke universiteit heeft een ingangsexamen, en je moet slagen voordat je naar de lessen kan gaan.. Sommige mensen hier studeren tussen het middelbaar en de universiteit een heel jaar op zichzelf om zo binnen te geraken in de beste universiteit..)
En nadien had er een meisje van mijn jaar Pim, Kie (de twee mensjes van thailand die volgende week naar daar terugkeren) en mij bedankt voor alles en gepraat over ons.. was superlief om mee te maken, maar zo rap dat ik de helft niet kon begrijpen;)..
Zaterdag was er het promofeest, waar ze al van spraken van het begin van het jaar.. Niet te doen! Je hebt een partner nodig om te dalen van de trappen en dan heel de zaal mee rond te wandelen om dan in een rij te gaan staan, waar je heel de ceremonie arm in arm meemaakt.. (best wel hilarisch) Mijn partner was Hauke, een jongen van Duitsland, en voor ons was het best allemaal zo cliche en zo raar dat het supergrappig was.. Er werd dan een speech gegeven, iedereen kreeg wijn (die de meest vreselijke smaak had die je je kunt inbeelden) en er werd geproost op ons jaar 'Gio9'.. (want ieder jaar heeft zijn eigen naan, en dit was mijn naam..)
en dan wordt je allemaal in rijen gezet en wordt er een wals gedanst.. maar niet een gewone wals, eigenlijk is het enkel heen en weer wiegen met je heupen.. (heb er dan ook alles aan gedaan, lessen gegeven en al en mijn jaargenootjes om hen toch een beetje de wals aan te leren hoe het echt is..) Maar had het geluk (en mss ook ongeluk;) met mijn partner die 3 jaar dansles in Duitsland achter de rug had.. en wij dus als enige twee ronddraaiden in heel de zaal, best grappig, moet ik toegeven..
De rest van de avond wordt er gewoon gedanst en gedaan met een band, maar voor dit alles is er een gehele fotoshoot van alle ouders en iedereen die een foto wilt met iedereen in zijn chique kleren en make-up en gemaakte krullen en hoge hakken.. (was de enige in heel mijn jaar zonder make-up, hoge hakken en gemaakte krullen, met als enige reden dat ik te laat was.. want om helemaal peruaanse te zijn, hoort dit er toch wel bij;)..
Zo is mijn vakantie gestart, maar hoe mijn vakantie eruit zag.. Wa.. waar te beginnen..
Vermoed dat het voor een volgende keer zal zijn, want morgen vertrek ik voor 2 weken naar Chimbote, in een andere familie gaan wonen voor 2 weken, typisch hier.. En er valt nog zoveel te regelen!
Tot de volgende!
O, en een gelukkige nieuwjaar en prettige kerst! (die voor jullie toch een beetje wit was, of niet??)
Zoensels!
Nele
Ps. Oorlog is hier geweken, er wordt nu niets meer over gerept, dus geen zorgen, alles kalm hier;)..
Momenteel beseft dat ik in het midden zit van mijn jaar (of toch bijna), niet te geloven..
Het voelt zeker nog niet zo.. er valt nog zoveel te zien zoveel te verkennen..
Het voelt alsof ik hier al altijd ben, maar tegelijk nog maar pas..
De cultuur begint open te bloeien voor mij, begin de typische danspasjes te kunnen, zodat ze niet meer helemaal beginnen te lachen met mij, quechua blijft nog steeds een groot raadsel (maar daar gaan we verandering in brengen wanneer het schooljaar terug begint, want heb hier vakantie tot maart..)
en het reizen is aangebroken..
Maar voor dit alles is er zoveel meer gebeurt.. Dus zal ik beginnen bij het begin..
En een vakantie begint met het einde van het schooljaar, en aangezien ik in het 5de middelbaar zat, hoorde daar een promotie en graduatie bij.. En het is niet zoals in Belgie dat de punten het belangrijkste zijn, nee, het feest met partner, chique kleren, een wals om het feest te beginnen is veel belanrijker voor iedereen..
We hadden met andere woorden 2 dagen.. een vrijdag de graduatie, (de 18de december) en dit hield in dat iedereen die wou komen (want er waren er een heleboel die niet kwamen omdat het 'saai' is, kan je je dat voorstellen, niet komen op je graduatie??..) een toga en zo van die typische hoed opgezet hebben.. die we tegen het einde van de ceremonie in de lucht mochten smijten.
De ceremonie op zich houdt in dat het begint met een gebed en voorlezing uit de bijbel, een vergeving voor God, het volkslied, het lied voor de school en daarna elke naam die afgeroepen wordt en je je jaarboek in ontvangst mag nemen.. (nee, geen diploma, dat was voor de woensdag, en eigenlijk krijg je ook geen diploma, want het feit dat je naar school gaat is niet belangrijk, het enige waarvoor school dient hier is om te slagen in je ingangsexamen voor de universiteit.. en over punten of al dit alles wordt er niet veel gehandeld, het ingangsexamen telt. Want elke universiteit heeft een ingangsexamen, en je moet slagen voordat je naar de lessen kan gaan.. Sommige mensen hier studeren tussen het middelbaar en de universiteit een heel jaar op zichzelf om zo binnen te geraken in de beste universiteit..)
En nadien had er een meisje van mijn jaar Pim, Kie (de twee mensjes van thailand die volgende week naar daar terugkeren) en mij bedankt voor alles en gepraat over ons.. was superlief om mee te maken, maar zo rap dat ik de helft niet kon begrijpen;)..
Zaterdag was er het promofeest, waar ze al van spraken van het begin van het jaar.. Niet te doen! Je hebt een partner nodig om te dalen van de trappen en dan heel de zaal mee rond te wandelen om dan in een rij te gaan staan, waar je heel de ceremonie arm in arm meemaakt.. (best wel hilarisch) Mijn partner was Hauke, een jongen van Duitsland, en voor ons was het best allemaal zo cliche en zo raar dat het supergrappig was.. Er werd dan een speech gegeven, iedereen kreeg wijn (die de meest vreselijke smaak had die je je kunt inbeelden) en er werd geproost op ons jaar 'Gio9'.. (want ieder jaar heeft zijn eigen naan, en dit was mijn naam..)
en dan wordt je allemaal in rijen gezet en wordt er een wals gedanst.. maar niet een gewone wals, eigenlijk is het enkel heen en weer wiegen met je heupen.. (heb er dan ook alles aan gedaan, lessen gegeven en al en mijn jaargenootjes om hen toch een beetje de wals aan te leren hoe het echt is..) Maar had het geluk (en mss ook ongeluk;) met mijn partner die 3 jaar dansles in Duitsland achter de rug had.. en wij dus als enige twee ronddraaiden in heel de zaal, best grappig, moet ik toegeven..
De rest van de avond wordt er gewoon gedanst en gedaan met een band, maar voor dit alles is er een gehele fotoshoot van alle ouders en iedereen die een foto wilt met iedereen in zijn chique kleren en make-up en gemaakte krullen en hoge hakken.. (was de enige in heel mijn jaar zonder make-up, hoge hakken en gemaakte krullen, met als enige reden dat ik te laat was.. want om helemaal peruaanse te zijn, hoort dit er toch wel bij;)..
Zo is mijn vakantie gestart, maar hoe mijn vakantie eruit zag.. Wa.. waar te beginnen..
Vermoed dat het voor een volgende keer zal zijn, want morgen vertrek ik voor 2 weken naar Chimbote, in een andere familie gaan wonen voor 2 weken, typisch hier.. En er valt nog zoveel te regelen!
Tot de volgende!
O, en een gelukkige nieuwjaar en prettige kerst! (die voor jullie toch een beetje wit was, of niet??)
Zoensels!
Nele
Ps. Oorlog is hier geweken, er wordt nu niets meer over gerept, dus geen zorgen, alles kalm hier;)..
Abonneren op:
Posts (Atom)
